نسوزهای شکل‌دار و بی‌شکل به دلیل تفاوت‌های اساسی در ساختار و کاربرد به عنوان دسته‌های جداگانه شناسایی می‌شوند. در اینجا به دلایل اصلی این تفکیک اشاره می‌کنم:
۱. فرآیند تولید و شکل‌دهی:
– نسوزهای شکل‌دار: این مواد به صورت قطعاتی با شکل و اندازه معین تولید می‌شوند، مانند آجرهای نسوز. این قطعات در کارخانه‌ها قالب‌گیری و پخته می‌شوند و سپس به محل مصرف منتقل می‌شوند.
– نسوزهای بی‌شکل: این مواد به صورت پودر یا جرم‌های ریختنی عرضه می‌شوند و در محل مصرف به شکل دلخواه در می‌آیند. این نوع نسوزها معمولاً به صورت ملات یا بتن نسوز استفاده می‌شوند.
۲. کاربرد و نصب:
– نسوزهای شکل‌دار: به دلیل داشتن شکل معین، نصب آنها سریع‌تر و آسان‌تر است و برای ساختارهای ثابت و بزرگ مانند دیواره‌های کوره‌ها مناسب هستند.
– نسوزهای بی‌شکل: این مواد انعطاف‌پذیری بیشتری در کاربرد دارند و می‌توانند در محل‌های پیچیده و با شکل‌های نامنظم استفاده شوند. همچنین، برای تعمیرات و نگهداری سریع‌تر و اقتصادی‌تر هستند.
۳. ویژگی‌های فیزیکی و مکانیکی:
– نسوزهای شکل‌دار: معمولاً دارای استحکام مکانیکی بالاتری هستند و می‌توانند فشارهای مکانیکی بیشتری را تحمل کنند.
– نسوزهای بی‌شکل: این مواد ممکن است استحکام کمتری داشته باشند، اما به دلیل قابلیت شکل‌دهی در محل، می‌توانند به خوبی با سطوح مختلف تطبیق پیدا کنند. این تفاوت‌ها باعث می‌شوند که هر دسته از نسوزها برای کاربردهای خاصی مناسب‌تر باشند و در نتیجه به عنوان دسته‌های جداگانه شناسایی شوند.